Kiedy byłem na studiach lutniczych w Poznaniu, postanowiłem zbudować dudy. Na początku mojej pracy instruował mnie mój mistrz Tomek Skupień. W trakcie budowania kozy dostałem wiadomość o jego śmierci. Było to w styczniu 2005 roku. Wraz ze śmiercią Tomka, zamknął się pewien rozdział w muzyce dudziarskiej Podhala. Chciałbym, aby w obecnych czasach, kiedy muzyka folkowa staje się coraz bardziej popularna, archaiczne brzmienie kozy zostało na nowo odkryte, aby ten niszowy nurt muzyczny przetrwał kolejne pokolenia i zawsze był kontynuowany.
Szymon Bafia
Z wielką radością w pewnym stopniu proporcjonalną do czasu, jaki oczekiwała ona na swoją publikację, oddajemy do rąk wszystkich zainteresowanych te wartościową pozycję opracowaną w latach czterdziestych ubiegłego wieku. Historia jej powstania i losów, jakie przechodziła nie ma powodu by w tym miejscu przywoływać, bo bardzo rzeczowo mówi o tym we wstępie sam Autor. To jedyne w pełni ukończone dzieło W.H. Paryskiego, które czekało na publikację ponad 60 lat – w pierwotnej bowiem postaci przygotowane zostało w latach czterdziestych, a ostatecznie w latach pięćdziesiątych XX wieku. Wiadomo że po tak długim okresie oczekiwania na druk wymagałoby ogromnych uzupełnień i komentarzy, których zrobienie to odrębna i wcale niemała praca zmieniająca oryginalny zamysł Autora. Zdecydowaliśmy się przeto na wydrukowanie jej w pierwotnej postaci, prosząc jedynie o krótki wstępny komentarz wybitnego znawcę gór i Ameryki Południowej – prof. Zdzisława Ryna, alpinistę, lekarza, naukowca i dyplomatę w jednej osobie; równocześnie członka Rady Fundacji im. Zofii i Witolda Paryskich.
It is with great joy, which is to some extent proportional to the time that this valuable book has awaited for its publication, that we are finally able to deliver it into the hands of the readers; let us recall here that the book was prepared for publication as early as in the ‘40s of the twentieth century. There is no need to recount here the history and the various meanders of its origin, as the author himself talks about it quite openly and frankly in the preface to his publication. Let it suffice to say that it is the only one of W. H. Paryski’s fully completed works which has awaited more than 60 years for its publication – as in its original version it was completed towards the end of the ‘40s and was finally prepared for publication in the ‘50s of the 20th century. It is quite obvious that after such a long period pending its publication, the text would require an introduction of an immense number of up-dates and commentaries, which would no doubt constitute a separate and quite considerable effort; the introduction of the above changes would also, no doubt, change the author’s original conception. Therefore we have decided to publish it in its original form, having merely asked, Professor Zdzisław Jan Ryn, an expert on the mountains of South America and simultaneously, a renowned mountaineer, physician, scientist, diplomat, and member of the Zofia and Witold Paryski Foundation Board, to write a short introductory commentary.
Tytuł pracy Etyka i ethos „ludzi gór”, jak i tematy rozdziałów, z jednej strony odzwierciedlają zainteresowanie społeczne etycznymi aspektami działalności górskiej (zwłaszcza dyskusje prowadzone w tych środowiskach oraz w mediach), z drugiej wskazują na konteksty, w jakich słowa „etyka” i „ ethos” występują w odniesieniu do tej aktywności.
Głównym celem pracy było po pierwsze zaprezentować etykę i ethos „ludzi gór”, ukazując jej fenomen, po drugie pośrednio odpowiedzieć na pytanie, czy termin etyka „ludzi gór” stanowi przykład na „inflację” etyki, przed którą na przełomie wieków przestrzegali Halina Promieńska i Ryszard Jadczak , czy wprost przeciwnie – właśnie w górach ta „inflacja” nigdy nie miała, nie ma i nie będzie miała miejsca.
W 2013 roku mija osiemdziesiąta rocznica śmierci Wincentego Birkenmajera w Tatrach. Na pozór jest on postacią dobrze znaną dużej grupie osób, w większym bądź mniejszym stopniu związanych z Tatrami, zwłaszcza interesujących się taternictwem, czy w ogóle historią zdobywania Tatr. Jednakże dotychczasowa literatura, zarówno specjalistyczna jak i faktograficzna dotycząca osoby Birkenmajera zawiera informacje wybiórcze i rozproszone.
Wielokrotnie podkreślano, że śmierć Wincentego była wielką stratą dla rodzimego ruchu wysokogórskiego, że był on tym wspinaczem i pisarzem gór, który miał znaczący wpływ na rozwój szeroko pojętego taternictwa.
W czerwcu 2014 r. Fundacja wydała zbiór Śpiewek góralskich, zebranych przez Zofii i Witolda Paryskich w 1944. Jest to pierwsza książka w serii wydawniczej Fundacji im. Zofii i Witolda Paryskich. W przedmowie do zbioru pp. Paryscy napisali:
"Powyższy zbiorek nie stanowi opracowania pieśni góralskich, ani ich wyczerpującego zestawienia; jest to tylko materiał do ewentualnego opracowania; dlatego nie rozwodząc się szerzej w przedmowie, podajemy jedynie najkonieczniejsze wyjaśnienia.